Połoniny Halicza, Tarnicy, Rozsypańca, Szerokiego Wierchu, Krzemienia, Kopy Bukowskiej i Bukowego Berda

Grupa Tarnicy i Halicza to gniazdo najwyższych szczytów na terenie Bieszczadów Zachodnich. Omawiany fragment Bieszczadów, cechujący się niezwykłą urodą górskiego krajobrazu rozciąga się pomiędzy dolinami Wołosatego (część zachodnia), Mucznego i Sanu (część wschodnia). Grupę tworzą efektowne wzniesienia, z których rozciągają się atrakcyjne dla turystów widoki na Bieszczacy Środkowe i Wschodnie.

Grupa Halicza i Tarnicy to:

Tarnica 1346 m n.p.m. najwyższy szczyt Bieszczadów po stronie polskiej. Tarnitią karpaccy górale na terenie dzisiejszej Rumunii i Ukrainy nazywali drewniane siodło.

Szeroki Wierch jest masywem oddzielonym od Tarnicy Przełęczą o wysokości 1286 m. Grzbiet od północnego zachodu przebiega na wysokości 1240 m, 1260 m i kończy się na południowo- wschodniej kulminacji zwanej Tarniczką 1315 m n.p.m.

Krzemień (1335m n.p.m.) zwany przed II Wojną Światową Hrebenem to charakterystyczny najeżony wychodniami skalnymi szczyt.

Bukowe Berdo, dawniej Pukowe Berdo to rozległa połonina o stromych południowych stokach . Jej najwyższa kulminacja wznosi się na wysokość 1313 m n.p.m. Dzieli  wody Wołosatego od strony zachodniej i Sanu od strony Wschodniej.

Halicz 1333 m n.p.m. jest trzecim co do wysokości szczytem  Bieszczadach Zachodnich. Słynie z wspaniałych widoków , zaliczanych do najpiękniejszych w Bieszczadach. Przebiega przez niego czerwony szlak.

Kopa Bukowska 1320 m n.p.m. Samodzielny szczyt na północ od Halicza. Niedostępny dla turystów. Jej garb podziwiać można z wielu miejsc: Lutowisk, Tarnawy, Tarnicy.

Rozsypaniec 1280 m n.p.m. to charakterystyczny szczyt z wychodniami skalnymi.Znajduje się tu wiele unikalnych płatów roślin chronionych. Jest swoistym ogrodem karpackich endemitów.

Połonina Bukowska rozpościera się od Halicza w kierunku południowym ku efektownej szpicy Kińczyka Bukowskiego 1251 m n.p.m.